'Ook stomme dagen gaan voorbij!'

Op 27 september lag ik aan het infuus in een soort kantoortuin met schotten en bedden, waar gewoon wordt gelachen. Ik vond het best spannend die zakken met helend gif boven mijn hoofd. ‘Deze-dag-komt-nooit-meer-terug.’ Terwijl de chemo, in m’n hoofd dan, de kankercellen op een briesend ros met getrokken zwaard te lijf ging, zag de rest van m’n lichaam het toch als een invasie ‘from out of space.’ Vooral de immunotherapie werd minder gewaardeerd. Ik kreeg tijdens het toedienen allemaal gekke klachten (koorts, hoofdpijn, hoge hartslag). Mijn lijf capituleerde uiteindelijk voor het goedje. Dat maakt me een geluksvogel. Sommige mensen trekken deze therapie totaal niet, er zitten eiwitten in van muizen, vandaar. Maar deze jongens zijn wel een heel belangrijk onderdeel van de cocktail.

De eerste week was ik gewoon heel ziek. Lang leve de anti-misselijkheid tabletten.

Er waren problemen in m’n mond, met smaak en eten en mijn darmen stonden op hun kop. Mijn lichaam pruimde alleen kwark, eieren en bananen, weggespoeld met kamille thee en af en toe een groentesap (voor het gevoel van vitamines).

Beetje jammer dat ik ondanks alle voorzorgmaatregelen, de anderhalve meter maatregel is terug, toch nog door een kind werd getrakteerd op een griep met oorontsteking en koorts. Het goede nieuws is dat mijn lichaam de bacillen, ondanks mijn grotendeels uitgeschakelde immuunsysteem, 'gewoon' heeft weggewerkt.

De eerste week ging voorbij en op slag werd alles beter. Week twee was een slappe week maar met smaak! In de derde week voelde ik me iedere dag sterker. Ik wandelde weer stukjes met man en viervoeter. Tot mijn vreugde kwam ik een klein beetje aan, noodzakelijk aangezien ik momenteel best ultra slank ben.

Wat betreft de belangrijkste bijzaak. Ik heb inmiddels coupe Sinéad O'Connor. In tegenstelling tot sommige leden van ons gezin voel ik me hier helemaal oké bij. Ik hikte hier al weken tegenaan en ik vind het prima dat het nu gewoon een kaal feit is.

Op dit moment ben ik blij dat ik achter mijn laptop zit. Nadat ik me een slag in de rondte heb getraind om mijn brein na de hersenschudding (zicht, prikkels, geheugen, concentratie) weer een beetje aan de praat te krijgen, maak ik me best wel zorgen over wat de chemo met mijn hersencellen doet. Chemobreinangst. Dus maak ik obsessief Sudoku’s en speel ik fanatiek Wordfeud. Heel toevallig vind ik dat ook erg leuk. Voor mijn schaakvrienden, ik zou ook heel graag online schaken, helaas zijn mijn schaakvaardigheden beperkt (Koen en Iris zijn hier de schakers).

Ondertussen lukt het me, met behulp van meditatie, best vaak om mijn zegeningen te tellen. Mijn lijf vindt chemo niet leuk maar trekt het wel. Onze kinderen doen het 'gewoon’. Al blijven ze wel onpuberig lief. Zo stuurt Koen zelfs foto’s tijdens zijn, hij heeft het fantastisch, schoolreis in Rome. Met de toevoeging ‘omdat mama dat zo graag wil.’ En Iris is zojuist vrijwillig met mij, nou ja ze had wel een harige voorwaarde, op de foto gegaan voor dit stukje. Stefan blijkt in het bezit van mantelzorggenen. We genieten twee keer per week van een maaltijd bezorgd door vrienden. We krijgen gezonde caloriebommen van taarten, pannen soep en lieve appjes, kaartjes, cadeautjes en bloemen. Het geeft me het gevoel van een stevige zomerbries in de rug.

Gisteren ben ik 'fit voor chemo' gekeurd door de hematoloog in de VU. De immunotherapie die er de vorige keer matig inging, krijg ik weer in een bijzonder laag tempo toegediend. Pas als mijn lichaam geen gekke dingen meer doet mag de snelheid de volgende ronde omhoog. Dat betekent drieënhalf uur immunotherapie en dat met de chemo en de dingetjes eromheen, weer zes uur infuus. Nou ja, alles voor de veiligheid. Morgen is dus mijn tweede chemokuur. En zoals een lieve vriendin appte: ‘ook stomme dagen gaan voorbij.’ Als alles goed gaat krijg ik op acht november chemo nummer drie en net daarvoor een PET-scan (dan word ik weer even radio actief) en een CT-scan. Als deze chemo z’n werk doet dan gaan we verder op de uitgestippelde weg. In totaal zes keer deze R-chop chemo en daarna nog een nader te bepalen aantal keren alleen immunotherapie. Maar dat komt later.